Jak dbać o higienę intymną? – porady dla kobiet

tekst: dr hab. n. med. prof. WUM Ewa Dmoch-Gajzlerska, specjalista ginekolog-położnik, specjalista medycyny społecznej. Kierownik Zakładu Dydaktyki Ginekologiczno-Położniczej WUM. Kierownik oddziału ginekologiczno – położniczego w Szpitalu Solec w Warszawie. Redaktor Naczelny czasopisma „Położna nauka i praktyka”.

Jak dbać o higienę intymną? 

Dbanie o miejsca intymne u kobiet z niepełnosprawnością nie różni się od profilaktyki wśród kobiet pełnosprawnych. Przede wszystkim należy dbać o prawidłową higienę okolic intymnych. Najlepiej przemywać te okolice czystą wodą lub mydłem dziecięcym lub szarym. Stosowanie środków chemicznych pod postacią różnych płynów może spowodować alergie.  Wtedy leczenie jest dużo trudniejsze niż u kobiet pełnosprawnych, chociażby ze względu na częstość wizyt.

Jeżeli stosujemy w czasie miesiączki podpaski to takie, które już zostały sprawdzone przez kobietę i są dla niej wygodne oraz nie powodują alergizacji. U pacjentek z niepełnosprawnością ruchową może dochodzić do otarć naskórka i konieczności częstszego podmywania jeżeli dodatkowo występuje np. nietrzymanie moczu czy stolca. Sposoby reagowania na te problemy można wypracować indywidualnie w trakcie wizyty lub radząc się położnej na wizycie edukacyjnej, w placówce bądź online. Po poradę można zwrócić się do położnej rodzinnej – każda kobieta taką ma w rejonie, w którym mieszka. 

Zawsze zaznaczam, że kobiety z niepełnosprawnością są takie same jak te niedoświadczające niepełnosprawności. Zatem ta profilaktyka zdrowia również powinna być taka sama, podlegają takiej samej kontroli, narząd rodny również niczym się nie różni. 

 Przed wizytą u ginekologa_żki 

Badania profilaktyczne nie wymagają specjalnego przygotowania poza podmyciem się przed wizytą, resztą zajmie się już lekarz podczas konsultacji. Jeżeli pacjentka posiada wcześniejsze wyniki badań lub karty informacyjne z pobytów w szpitalu ginekologiczno-położniczym – dobrze wziąć je ze sobą. 

Jeżeli mają to być coroczne badania profilaktyczne, najlepiej robić je w okolicy daty swoich urodzin. Dzięki czemu dużo łatwiej jest pamiętać o profilaktyce i badaniach. 

Kobiety z niepełnosprawnością ruchową powinny sprawdzić czy w miejscu, do którego wybierają się na wizytę znajdują się: winda, fotel z podnośnikiem w gabinecie ginekologicznym, możliwość pomocy przy wysiadaniu i wsiadaniu do samochodu. Istotne jest także sprawdzenie czy podczas jednej wizyty możliwe jest wykonanie całego kompletu badań bez ponownej wizyty.  

Wizyta u ginekologa nie musi być obciążona strachem. W trakcie wizyty ginekolog powinien uprzedzić pacjentkę co będzie po kolei robić i jak będzie wyglądało badanie. Ginekolog może także skorzystać z pomocy położnej, co może znacząco poprawić komfort samej pacjentki. Podejście ginekologa powinno cechować się: empatią, spokojem a przede wszystkim cierpliwością i delikatnością w badaniu. Pacjentkę najpierw należy uprzedzić na czym będzie polegało badanie a potem na bieżąco informować o każdym jego etapie. 

Ordynując leczenie należy z dużą dozą cierpliwości wyjaśnić jak realizować zalecenia. Należy sprawdzić czy pacjentka jest w stanie samodzielnie przyjmować leki, jeżeli nie – zorganizować to przy wsparciu asystenta/rodziny. Ginekolog powinien także uprzedzić o objawach ubocznych i zasugerować co wtedy należy zrobić i gdzie szukać pomocy w sytuacji awaryjnej. 

Macierzyństwo a niepełnosprawność 

Kobieta z niepełnosprawnością, która planuje dzieci powinna omówić tę kwestię ze swoim ginekologiem. Powinna udać się na wizytę razem z partnerem. Wspólnie poddani zostaną szczegółowym wywiadom na temat chorób, obciążeń genetycznych w rodzinie, spożywania używek, oceny stopnia niepełnoprawności i czasu jej trwania. Lekarz po tej pierwszej wizycie zapewne zleci badania uzupełniające dla oceny stanu organizmu. Następnie ustali wspólnie czas kiedy planowana jest ciąża i jak oraz kiedy należy się do niej przygotować. 

Podejście ginekologa

Podejście ginekologa powinno cechować się empatią, spokojem a przede wszystkim cierpliwością i delikatnością w badaniu. Pacjentkę najpierw należy uprzedzić, na czym będzie polegało badanie a potem na bieżąco informować o każdym jego etapie. 

Ordynując leczenie, należy z dużą dozą cierpliwości wyjaśnić, jak realizować zalecenia. Sprawdzić, czy pacjentka jest w stanie samodzielnie przyjmować leki, jeżeli nie to jak to zorganizować. Uprzedzić o objawach ubocznych i zasugerować co wtedy należy zrobić i kogo prosić o poradę w sytuacji awaryjnej. 

Kobieta z niepełnosprawnością, która planuje dzieci, powinna omówić tę kwestię ze swoim ginekologiem. Powinna udać się na wizytę razem z partnerem. Para zostanie poddana szczegółowym wywiadom na temat chorób, obciążeń genetycznych w rodzinie, spożywania używek, oceny stopnia niepełnoprawności i czasu jej trwania. Lekarz po tej pierwszej wizycie zapewne zleci badania uzupełniające dla oceny stanu organizmu. Następnie wspólnie ustalicie czas, kiedy planujecie ciążę i o ile wcześniej należy się do niej przygotować. 

Żadna kobieta nie powinna być dyskryminowana u ginekologa a tym bardziej kobieta z niepełnosprawnością. Jak przeciwdziałać dyskryminacji? Przede wszystkim zachować spokój, rozmawiać w obecności drugiej osoby i używać argumentów własnych, a nie tych przeczytanych w internecie. Zasada – nie podpierać się opiniami innych. Często są to opinie niesprawdzone i niemerytoryczne, mogą powodować złość lub dyskomfort oraz zniechęcenie u zmęczonego kolejną wizytą lekarza np. u 30-tej przyjmowanej tego dnia pacjentki.

Jak pisałam wcześniej, dbanie o miejsca intymne u kobiet niepełnosprawnych nie różni się niczym od innych kobiet. U pacjentek z niepełnosprawnością ruchową może dochodzić do otarć naskórka i konieczności częstszego podmywania, jeżeli jest np. nietrzymanie moczu czy stolca, ale to można wypracować indywidualnie dla każdej pacjentki, radząc się położnej na wizycie edukacyjnej  bądź online. 

 

 

 

 

—